Gods pedagogiek

Het is de grootste pastorale fout die je naar mijn mening kunt maken als kerkelijk werker, als de ander zich afvraagt waarom hem/haar zoveel lijden treft. Door te reageren met: ‘Je moet niet vragen waarom, maar waartoe’! Een antwoord dat zowel zeer godsdienstige als ook seculiere/spirituele mensen makkelijk in de mond kunnen nemen, als antwoord op het lijden van de ander.

Ja! Ik geloof in de Alpha en de Omega, in de Schepper en de Onderhouder van het leven (dat laatste moet er zeker bij). Niet in het lot of in toeval, maar in de God van Abraham, Izak en Jakob: de trouwe en betrouwbare God. Kan dat vertrouwen niet samengaan met de overgebleven existentiële vragen rondom het lijden? Kan het ‘waarom’ blijven staan? C.S. Lewis spreekt over het lijden als Gods megafoon! Mee eens, maar daar mag voor mij wel een komma achter. Ook al maakt de Heere Jezus bijvoorbeeld ook heel duidelijk dat achter Hem aangaan, kruis dragen betekent.

Ik geloof met eerbied gezegd in Gods opvoedkunde (wat een geduld moet Hij met mij hebben trouwens), maar heb er niet altijd helder zicht op. Wat ik daarmee bedoel? Hij is wel Degene die mij door en door kent en beter weet dan wie dan ook wat het beste voor mij is. Maar snappen doe ik het niet altijd, wat er gebeurt in mijn leven, en Zijn nabijheid ervaren soms niet minder. Hij is de ‘Gans Andere’! Wie zijn wij? En toch doet dit niets af (zorgt juist misschien wel voor meer) van mijn vertrouwen op Hem! Maar als ik hierbij Zijn Woord niet had……..en als Hij mij niet zou leiden door Zijn Geest……

Het christelijk geloof bestaat voor mij in de kern uit paradoxen: zonde-genade, geloof-goede werken, Gods verborgenheid-Gods zichtbaar worden in Zijn Zoon, mijn onrechtvaardigheid-Zijn rechtvaardigheid, Gods grootheid-mijn nietigheid. Maar daarom is het voor mij zo waar en proef ik het met Job mee als we lezen in hoofdstuk 39 vers 37: ‘Zie, ik ben te gering, wat zou ik U antwoorden? Ik leg mijn hand op mijn mond’. Job verootmoedigt zich! De Heere leert mij om bescheiden te zijn. Zo krijgen we met Job volgens mij meer zicht op het mysterie van het lijden.

Ziekte, een opname in het ziekenhuis, het overlijden van een geliefde: het zijn momenten dat de franje van het leven weg is en er ruimte kan komen voor bezinning op en het heroverwogen van datgene wat nu werkelijk houvast geeft. In de Bijbel zijn tal van voorbeelden te vinden van de door God, vanuit intense liefde uitgevoerde ontregelende ervaringen: in de geschiedenis met Israel, in het leven van Saul, David, Salomo, maar ook in het leven van Petrus of Paulus bijvoorbeeld. Ook al begrijpen we niet altijd waarom. Een begrepen God is echter geen God, zei de Amsterdamse theoloog Heiko Miskotte! Een gelovige uitspraak, die ik onderstreep!

Tegelijkertijd is voor mij wel cruciaal Hem te kennen in wie God zich ten volle heeft geopenbaard: Jezus Christus, de gekruisigde en opgestane. Hij die Voleinder van het geloof kan, wil en is er op momenten dat ik het niet snap, niet begrijp, mij er niet aan kan overgeven!

Gods pedagogiek is ten diepste niet te begrijpen, maar komt aan op geloven! Daar past toch maar één reactie bij: lof, aanbidding, alle dank in mij, stroomt over uit mijn hart, U maakt mij blij, van Uw liefde wil ik blijven zingen: ik prijs Uw Naam.

Door het lijden kom ik dingen op het spoor (van God en mezelf) die anders onzichtbaar zouden blijven (Tomasz Halik)? Hij vormt mij naar Zijn evenbeeld. Zodat Hij aan Zijn eer komt.

Mag ik voorzichtig vragen wat u van God op het spoor bent gekomen in het lijden? En dan ben ik vooral benieuwd naar datgene wat uw beeld van God deed veranderen?

Voelt u zich vrij om te reageren per mail of voor het maken van een afspraak voor een informeel gesprek hierover: [email protected]

Hartelijke groet, Theotimus