Het Evangelie in koeienletters geschreven

Webteam

Het Evangelie in koeienletters geschreven!

 

Ze trouwde, maar haar man overleed vrij snel, ze bewoonde een prachtig vrijstaand huis met een mooie tuin en nodigde regelmatig vrienden uit om te komen logeren. De vrouw genoot van het leven! Dit veranderde plotsklaps door een acute opname in het ziekenhuis: een CVA (beroerte) beschadigde blijvend haar lichaam en geest. Er volgde een opname in een woonzorginstelling: een plek waar ik haar jarenlang zou opzoeken.

Ik zie het nog zo goed voor me: zittend op een antieke stoel (op het eind sliep ze zelfs in die stoel) aan een klassieke eettafel, met alles om haar heen en binnen handbereik (kranten, afstandsbediening, tijdschriften, notities, etc.). Die vierkante meter was aan het einde van haar leven letterlijk haar leefgebied.

Haar moeder overleed bij haar geboorte, haar vader overleed een jaar later: als wees achtergebleven en alleen nog een achterneef, die als contactpersoon voor de verzorging fungeerde, zocht haar sporadisch op. Door haar CVA had ze een depressie ontwikkeld, trok ze veel negatieve aandacht en hield niemand het eigenlijk met haar uit. De vrouw huilde als een kind dat haar moeder mistte, op het moment dat ik na een gesprek de deur uitliep.

Als ik na 3 weken (ik had met haar afgesproken dat ik haar iedere drie weken zou opzoeken) terugkwam, zei ze iedere keer dat het al veel langer geleden was. Vanaf dat moment noteerde ik het in haar agenda (‘meneer Streefkerk komt op bezoek’). Ze was eenzaam: lichamelijk en geestelijk! In ieder gesprek kwam veelal hetzelfde naar voren, maar dat kon ik haar toch niet kwalijk nemen.

Maar weet u wat zo heerlijk was? Ik kon bij haar het Evangelie kwijt. God gaf zoveel ruimte……….om dichtbij te komen. Haar depressie was de donkere bril waardoor ze naar alles om haar heen zou kijken. Maar tegelijkertijd zorgde dit ervoor, dat ik er niet eens om heen hoefde te draaien, maar heel duidelijk (zwart-wit) moest zijn. Zo heb ik tientallen keren Gods beloften opgeschreven: op de achterkant van de plaatselijke krant, de achterzijde van het overzicht van de welzijnsactiviteiten van die week  en op de achterkant van de wekelijkse menulijst: Alzo lief had God mevrouw H., God hoort de stem en smekingen van mevrouw M, God kent het zitten en opstaan van mevrouw M en van verre haar gedachten, zalig is mevrouw M als ze gelooft………..met koeienletters en uitroeptekens. Ik sloot zo aan daar waar zij op dat moment geestelijk was. Met woorden: uitgesproken en opgeschreven; met zwarte inkt op een witte achtergrond.

Verder was bewust zijn van en reflecteren op de vraag wanneer je iemand wel of niet aanraakt ook hier van belang. Zo hield ik haar hand bij ons afscheid net iets langer vast en legde ik mijn andere hand er bewust op. Buiten de verzorging was er niemand die haar namelijk fysiek aanraakte; behalve die momenten dat ze zichtbaar door een berijmde of onberijmde psalm getroost werd en we beiden de liefdevolle hand van God ervaarden. God de dank dat er trouwens een gebed, als psalm 88, in de Bijbel staat!

Ik heb geleerd dat pastoraat ook met de ander mee zuchten kan zijn. Deze vrouw leed enorm aan het leven. Ja ze vroeg er bij mij weleens om: een spuitje of een pilletje. Ik heb met beide ogen gezien en begrijp/erken dat het leven (te?) zwaar is voor sommige mensen. Tja begrijpen? Als jongeman van in de 20, met een vrouw en inmiddels een dochter; werkelijk begrijpen deed ik dat natuurlijk niet.

Inmiddels vraag ik mij steeds meer af welke roeping ligt hier voor mij als christen/voor ons als kerk? We leven toch in een tijd waarin thematiek als ‘voltooid leven’, ‘euthanasie’, ‘levenseindeproblematiek’ en ‘kwaliteit van leven’ veelvuldig in de actualiteit zijn en zomaar dichtbij kan komen. Welke inhoud kunnen wij als christenen geven aan deze begrippen en/of er tegenoverstellen?

Zonder met bijbelteksten te smijten, de bijbel is voor mij geen receptenboek, probeerde ik voortdurend en voorzichtig de Man van smarten dichtbij haar te brengen. Want alleen de grote Pastor kan echt dichtbij ons komen. Niet het Evangelie als therapie, maar het Evangelie, als een Persoon die de Weg, de Waarheid en het Leven is!

Als vervolg op deze blog wil ik een volgende keer stilstaan bij een uitspraak van de theoloog, Tomasz Halik: ‘het lijden brengt dingen op het spoor, die anders onzichtbaar blijven’.

 

TT Streefkerk

Reageren? Doe dat gerust via: [email protected]