Ik deed het niet, kon het niet, maar het hoefde ook niet, want Hij deed het.

Er zijn veel ontmoetingen waarbij ik en de ander niets van elkaar weten.
Ik vind het ook prettig om, als dat kan, zonder vooroordelen of a priori iemand in een hokje te plaatsen, de ander tegemoet te treden. Hij die volgens Kohlbrugge ‘de gans Andere’ is doet toch immers ook niet anders naar ons.

Op deze dag had ik twee gesprekken die mij bij zijn gebleven, omdat beidde pastoranten aangaven niets van God te ervaren. De één deed zijn uiterste best: hij bad elke dag en vroeg God om zich bekend te maken. Hij was op zoek naar de waarheid en wilde daar bewijzen voor (geen redelijke argumenten). De ander die er naast zat gaf aan in het hier en nu te leven en ook niets van God te ervaren, maar dat laatste liet haar koud.
Als pastor kan ik mijn vaardigheden en kennis gebruiken om nabij die ander te komen…dat deed ik volgens mij ook. Het hielp niet veel denk ik, maar ik kreeg wel de ruimte om tot die afwezig ervaren God te bidden met de vragen die zij en ik hadden. Laat ik er immers niet boven gaan staan, door te belijden Hem nooit kwijt te zijn en altijd in vol vertrouwen op Hem door het leven te gaan.

Ik was eigenlijk al te laat voor mijn 2e geplande gesprek daarna. Desbetreffende persoon had mij niet meer verwacht, maar zeker na zo’n gesprek was ik wel toe aan een persoon die de nabijheid van God wel beleed.
Ze vertelde echter over de afwezigheid van God in haar leven. Ze vond het zelf ook vreemd, want ze had ooit met volle overtuiging belijdenis gedaan en had de maaltijd van de Heer gevierd. Ze begreep het niet. Waar was het mis gegaan?
Ik moest dit aan het eind van de ochtend wel even kwijt aan de grote Pastor,pff.

Maar God gaf mij een knipoog de volgende dag, om het maar met psalm 77 te zeggen: ‘na het zure gaf Hij mij het zoet’.
Na nog geen 5 minuten en de thee net op tafel kwam er een dochter binnen en niet veel later een buurvrouw. Het was vooral de dochter die mij uitdaagde met vragen als: Wat kom je doen? Wat het is het doel van dit gesprek? Ik zie dat je de Bijbel hebt meengenomen: Waarom? Hoewel het enigszins aanmatigend op mij overkwam, was ik ergens wel blij met deze vragen. To the point en mij toch wel de ruimte willen geven om een antwoord te formuleren.
Ik deed er alles aan om desbetreffende dochter met mijn antwoorden niet te veroordelen. Wat volgde was een ontspannend gesprek n.a.v. allerlei existentiële vragen van haar kant…
Ohja…….ik deed erg mijn best om niet direct te koop te lopen met het Evangelie….ik was er vooral op gericht om haar niet kwijt te raken….en was tegelijkertijd met God in gesprek om het juiste te zeggen……
Ik probeerde aan te sluiten bij haar taalveld, maar het Evangelie lag niet op mijn tong. Ik deed het niet, kon het niet, maar het hoefde ook niet….

De pastorant (voor wie ik eigenlijk kwam) had trouwens weinig kunnen zeggen en dus had ik nog amper met hem kennisgemaakt. Nog steeds was voor mij eigenlijk onduidelijk wie Hij was. Hij kwam er ook gewoon niet tussen, omdat zijn dochter het hoogste woord had en benieuwd was naar mijn antwoorden.
En opeens klonk daar Johannes 3 vers 16 en gaf hij getuigenis van de hoop die in hem is…Een hoop die ik ook had, maar in haar taal en wereld probeerde te delen. Hij kon het…zijn dochter luisterde, zijn buurvrouw ook en ik glunderde (zo vermoed ik) van blijdschap en dank…Iedereen werd stil…
Tot slot kreeg ik vervolgens van alle drie toestemming om te bidden en ze baden mee…na jaren niet gebeden te hebben.

Ja ik was de pastor die op bezoek was, maar God bracht ons alle vier samen op dat moment en gaf dit aan ons……de ontvankelijkheid voor elkaar….
Als het niet om mij gaat, als het niet om de pastor gaat……, maar om de ander en de Ander dan doet onze Drieenige God grote dingen! Dan openbaart Hij zich.

Waar en hoe openbaarde God zich aan u in de afgelopen periode?

Hartelijke groet,

Theotimus Streefkerk, kerkelijk werker
[email protected]