Daar waar orthodoxie en de moderne mens elkaar ontmoeten.

Er zijn in de afgelopen jaren verschillende ervaringen te noemen, die mij hebben bepaald bij de spanning die er(in de ontmoeting met de ander)  is tussen aan de ene kant dat wat in het christelijk geloof onopgeefbaar is en aan de andere kant de ruimte die er moet zijn voor de mens met zijn moderne vragen.

Een aantal weken gebeurde het tijdens een college van Prof Jan Muis over het H.A., waarbij ik tijdens een break out moment via Zoom in gesprek mocht gaan met een vrijzinnig emeritus predikant over de betekenis van de maaltijd van de Heer. En een week geleden had ik het nog tijdens een gesprek na afloop van een begrafenis, waar een aanwezige liefdevol reageerde op de inhoud van mijn meditatie over Jesaja 43.

Ik ervaar ze als fijne en leerzame momenten, omdat de ander als spiegel fungeert en laat zien hoeveel ruimte ik geef aan de moderne mens (waar ik er zelf één van ben) met haar vragen. Toch kan ik het bij momenten ook als zwaar ervaren, want wat een ruimte heb ik gekregen van mijn God en Vader om het Evangelie te brengen en wat ligt daar dus een verantwoordelijkheid in schuil. Het beroep van kerkelijk werker is voor mij een gave en een opgave tegelijkertijd.

Jongeren in (geloofs)ontwikkeling.

Tijdens catechisatiemomenten komen die momenten ook voorbij, dat onze jongeren vragen naar de waarheid. Dit seizoen ging het er ook weer (heel fijn) pittig aan toe. Enerzijds wil ik ze alle ruimte geven om, zonder veroordeling, hun gedachten, gevoelens en mening te uiten. Niet het antwoord voor te kauwen en op te dienen, maar samen te zoeken naar het antwoord op hun levens- en geloofsvragen. De Bijbel en de christelijke belijdenis is echter wel datgene waar ik ze bij wil bepalen. Ik gun hen zo enorm onze Heere Jezus Christus, dat het gevaar ook ontstaat dat ik hen niet meer zie staan. Aan de andere kant voel je soms de neiging om mee te gaan in hun twijfels en kanttekeningen bij datgene wat zo lastig is in het christelijk geloof. Je wilt ze niet kwijtraken!

Antoin Bodar bezigde een aantal jaren geleden de opmerking dat veel geloof egoïstisch is. Spiritualiteit, zingeving en naar mijn mening ook geloof, zijn containerbegrippen: iedereen doet er wel aan. Het christelijk geloof gaat in eerste instantie niet om mij, maar om mijn Heer en Heiland.

Soms denk ik dat er in 2021 echt voedingsbodem is of landingsplekken zijn voor het Evangelie. Maar op andere momenten lijkt de tijdgeest hier weer zo ontzettend haaks op te staan. Regelmatig worstel ik dan met onze God….zoekend naar wijsheid en de leiding van Zijn Geest om hiermee om te gaan.

Het is mijn gebed dat ik het Evangelie zo opdien bij onze jongeren en bij de ouderen, dat al het menselijke in ons denken, voelen vinden wordt blootgelegd. Dat geest onderscheidden wordt van de Geest! Zodat onze ogen voor het eerst of opnieuw worden geopend voor het ongelofelijke (maar waar)van de genade God en zo leren meer uit de verwondering te leven en te blijven verlangen naar God.

Wat is voor u in het (christelijk) leven onopgeefbaar en lukt het u om ook ruimte te geven aan de ander met zijn moderne vragen?

Denk mogelijk aan uw man/vrouw, dochter/zoon, buurvrouw of buurman.

Ik ben benieuwd naar uw antwoord. Mail mij gerust! [email protected]

Hartelijke groet,

Theotimus Streefkerk, kerkelijk werker.