Een schip ankert, als het ergens wil blijven!
De afgelopen weken bracht ik in korte tijd opvallend veel bezoeken aan gemeenteleden, die voor een groot deel van hun leven schipper zijn geweest.
Vanwege een eerste kennismaking stel ik ook bij hen de vraag waar ze geboren en getogen zijn. Het antwoord van deze, ten doop gehouden schippers, is dat ze soms op het schip, soms aan wal geboren zijn, maar geen geschiedenis hebben met desbetreffende plek. Sommigen zijn in Nederland geboren, anderen in Duitsland of in België. Tevens is het antwoord op het ‘getogen’ zijn ook wisselend. Plaatsen als Vreeswijk, Dordrecht, Werkendam, Rotterdam en Maasbracht worden genoemd, maar het leven vond natuurlijk vooral plaats op het schip: in de stuurhut of in de kombuis. Dit geldt ook voor het geloofsleven. Gedurende de gesprekken met hen kwam ik iets op het spoor wat mij aan het denken heeft gezet.
Deze gemeenteleden hebben vaak veel moeite moeten doen om betrokken te blijven op het kerkelijk leven. Dit waar zij vroeger alleen op zondag vaak even onderdeel van uit mochten maken. Tevens was het gevaar van een lauw geloofsleven reëel; gezien de bijzondere omstandigheden. Het geloof kwam hen duidelijk niet aanwaaien, maar God hield hen vast.
Wat ik dan denk? Als je zoveel moeite moet doen om een kerkdienst te bezoeken (bijvoorbeeld 1,5u rijden voor een kerkdienst in het buitenland)… Zoveel moeite moet doen om de relatie met de Heere God levend te houden… Dan gaan de wortels en de overtuiging diep zitten!
Ik zie het bij vervolgende christenen in het buitenland, maar ik zie het nu ook tijdens de corona pandemie. Nu het kerkelijk leven voor een deel stil ligt, moeten we er ons meer (dan anders) toe zetten dicht bij Hem en Zijn kerk te blijven… Nu hebben wij de moderne communicatiemiddelen gekregen om verbonden te zijn met de erediensten en met elkaar. Schippers hadden die mogelijkheden vroeger niet en verlangden ernaar om soms eens per maand een kerkdienst bij te wonen.
Wat het mij leert? Het is voor mij afzien en tegelijkertijd oefenen in verlangen. Daarnaast concludeer ik, dat het niet mijn geloof is waardoor ik het volhoud. Ik moet het helemaal hebben van Het Woord! Jezus die de overste Leidsman is en de Voleinder van het geloof. Dat is wat uiteindelijk overblijft en waarom het tevens nodig is om er alles aan te doen (buiten de erediensten) om elkaar als broeders en zusters te ondersteunen in het geloof.
In Hem werp ik het anker van mijn leven uit, want bij Hem wil ik zijn!
Hartelijk groet,
Theotimus Streefkerk, [email protected]